W prawie międzynarodowym
Encyklopedia PWN
prawo międzynarodowe publiczne, łac. ius gentium, prawo narodów,
zespół norm regulujących przede wszystkim stosunki zewn. państw, jak również stosunki międzynar. z udziałem innych niż państwa podmiotów tego prawa (międzynar. organizacje międzyrządowe, Stolica Apostolska, niesuwerenne podmioty terytorialne, narody walczące o niepodległość).
zespół norm regulujących problemy wywołane obowiązywaniem w poszczególnych państwach odrębnych systemów prawnych w dziedzinie szeroko rozumianego prawa cywilnego.
zespół norm prawnych zawartych głównie w umowach międzynarodowych, które odnoszą się do zatrudnienia i stosunków pracy;
Międzynarodowy Instytut Praw Człowieka, fr. Institut International des Droits de l’Homme,
zał. 1969 przez R. Cassina w Strasburgu
Międzynarodowa Helsińska Federacja Praw Człowieka, ang. International Helsinki Federation for Human Rights 
(IHF),
organizacja pozarządowa, powstała 1982 w Wiedniu na konferencji poświęconej przestrzeganiu praw człowieka, w której uczestniczyli członkowie komitetów nar. z Austrii, Belgii, Francji, Holandii, Kanady, Norwegii, Szwecji i USA; siedziba w Wiedniu;
(IHF),
