prawo pracy międzynarodowe

prawo pracy międzynarodowe,

zespół norm prawnych zawartych głównie w umowach międzynarodowych, które odnoszą się do zatrudnienia i stosunków pracy;

obejmuje konwencje, zalecenia, rezolucje MOP; konwencje są wiążące dla państw, które je ratyfikują; dotyczą wolności związkowej, pracy przymusowej, równego traktowania pracowników, zbiorowych stosunków pracy, czasu pracy, urlopów, wynagrodzenia, ochrony życia i zdrowia, pracy kobiet i młodocianych, inspekcji pracy, niektórych kategorii pracowników: marynarzy, rybaków, pracowników rolnictwa, pielęgniarek, a także poza prawem pracy — ubezpieczeń społecznych, polityki zatrudnienia, polityki społecznej i statystyki pracy. Zalecenia zawierają niewiążące wskazówki kształtowania krajowego prawa pracy. Do końca 2002 MOP przyjęła 184 konwencje i 194 zalecenia. Niekiedy są one nazywane międzynarodowym kodeksem pracy. Polska ratyfikowała 84 konwencje (z których 8 utraciło swoją moc). Międzynarodowe prawo pracy obejmuje także odnoszące się do pracy części aktów o charakterze uniwersalnym, do których zalicza się przede wszystkim postanowienia Paktów Praw Człowieka z 1966; zawierają one gwarancje, m.in. prawo do pracy, zakaz pracy przymusowej i dyskryminacji, prawo zrzeszania się w związki zawodowe i prawo do strajku. Międzynarodowe prawo pracy obejmuje również dokumenty o charakterze regionalnym. Najważniejszym z nich jest Europejska Karta Socjalna, przyjęta przez Radę Europy 1961, która w sposób rozbudowany reguluje indywidualne i zbiorowe stosunki pracy, jak również prawo do zabezpieczenia społecznego (Polska ratyfikowała wymienione akty).