Poziom absolutny
Encyklopedia PWN
filozof niemiecki, jeden z twórców klasycznej idealistycznej filozofii niemieckiej.
filozof indyjski.
polityka społ. kategoria społeczno-ekonomiczna służąca do mierzenia kosztów utrzymania gospodarstw domowych;
filozof grecki, twórca neoplatonizmu.
hydrol. wysokość zwierciadła wody w przekroju cieku, w zbiorniku wodnym lub studni pomiarowej, względem przyjętego umownie poziomu odniesienia (np. poziomu zerowego podziałki wodowskazu, punktu na powierzchni gruntu), wg którego dokonuje się pomiaru poziomu wody;
autonomia
filoz., socjol., teol. Autonomia to niezawisłość woli lub sumienia wykluczająca zależność od determinującego wpływu oddziałujących „z zewnątrz” (zatem heteronomicznych) czynników empirycznych, mających źródło w różnie ujmowanym prawodawstwie Bożym (teonomia) albo pochodzących od jakiegokolwiek autorytetu lub władcy (np. polityczna). W rozumieniu mocniejszym autonomia oznacza możliwość ustanawiania przez podmiot moralny własnych reguł postępowania, przeciwstawianych zarówno empirycznej heteronomii, jak i teonomii; jest traktowana jako centralna kategoria uzasadniająca próby budowania moralności bez etyki przez osoby odpowiedzialne, bo korzystające z autonomii (jak w koncepcjach „moralności ponowoczesnej”, np. u Z. Baumana). W ujęciu słabszym autonomia jest kojarzona nie tyle z wolą, co z sumieniem (lub rozumem praktycznym) podmiotu moralnego, który może samodzielnie ustalać reguły postępowania albo na zasadzie wolności, albo przez uzgodnienie przyrodzonych skłonności i niesprzecznych z nimi obowiązków, odkrywanych raczej niż konstytuowanych przez rozum praktyczny.
[gr., ‘samorząd’],
