M Bałtyckim
Encyklopedia PWN
Bałtyckie, Morze, Bałtyk, duń. Østersøen, est. Läänemeri, fiń. Itämeri, lit. Baltijos jūra, łot. Baltijas jūŗa, niem. Ostsee, ros. Bałtịjskoje mọrie, szwedz. Ostersjön, ang. Baltic Sea,
śródlądowe, półzamknięte morze epikontynentalne Oceanu Atlantyckiego, leżące w Europie Północnej między Półwyspem Skandynawskim a środkową i wschodnią częścią lądu europejskiego.
bałtycka tarcza, dawniej Fennoskandia,
geol. wydźwignięta część krystalicznego podłoża prekambryjskiej platformy wschodnioeur., obejmująca Płw. Kolski, Karelię, Finlandię, Szwecję i południową Norwegię.
koncepcja porozumienia państw nadbałtyckich (od Polski po Finlandię) po I wojnie świat.;
region fizycznogeogr., położony na południe i wschód od Morza Bałtyckiego, w Niemczech, Polsce, Rosji, na Litwie, Białorusi, Łotwie i w Estonii, podzielony na 2 podprowincje fizycznogeogr.: pojezierza Południowobałtyckie i Wschodniobałtyckie, których granicę wyznacza w przybliżeniu dolina Pasłęki w północno-wschodniej Polsce.
Białomorsko-Bałtycki, Kanał, Biełomọrsko-Bałtịjskij kanạł,
kanał żeglowny w Rosji (Karelia); łączy Morze Białe (k. Biełomorska) z jeziorem Onega (k. osiedla Powieniec), pośrednio, poprzez Wołżańsko-Bałtycką Drogę Wodną, także z Morzem Bałtyckim i dorzeczem Wołgi;
Wołżańsko-Bałtycka Droga Wodna, Wołgo-Bałtijskij wodnyj put' im. W.I. Lenina,
droga wodna w Rosji,
