Głoski

Encyklopedia PWN

Panini, sanskr. Pāṇini, żył w V lub IV w. p.n.e.,

najsławniejszy z gramatyków staroindyjskich, twórca podstaw klasycznej gramatyki sanskryckiej.

[łac.],

językozn. zmiana granicy między morfemami w wyrazie, skutkiem czego powstaje nowy podział na morfemy, różny od pierwotnego, uzasadnionego etymologicznie

prozodia

[gr. prosōdía ‘przyśpiew’],

językozn. dziedzina badań fonetycznych (fonetyka), której przedmiotem są jednostki strukturalne obejmujące więcej niż pojedynczą głoskę;

spółgłoska,

wg definicji fonetycznej głoska, której artykulacja powoduje: a) chwilowe zatrzymanie przepływu powietrza (np. p, g), b) przepływ powietrza (1) ponad osią symetrii języka z przeszkodą powodującą szum (np. s, z) albo (2) inną drogą (np. l, m);

sylaba

[gr. syllabḗ],

zgłoska,

ciąg głosek o jednym szczycie głośności;

sylabiczne pismo, sylabar, sylabariusz,

system znaków graficznych symbolizujących sylaby danego języka (niekiedy są to spółgłoski, a samogłosek należy domyślać się z kontekstu, jak np. w piśmie arabskim), w piśmie alfabetycznym odnoszą się one tylko do pojedynczych głosek,

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>