Es-dur
Encyklopedia PWN
styl brillant
muz. styl w muzyce fortepianowej 1. poł. XIX w., odznaczający się rozbudowanymi partiami popisowymi (wirtuozowskie pasaże, błyskotliwe figury, ornamenty) i odcinkami o charakterze kantylenowym (śpiewnym), sentymentalnym, zwłaszcza w takich gatunkach i formach, jak: koncert, sonata, rondo, nokturn, polonez, walc;
[s. brijạ̃; fr.],
gama
muz. następstwo dźwięków uporządkowanych wg stosunków interwałowych właściwych dla określonej skali w systemie dur-moll;
[gr.],
introdukcja
muz. wstępny odcinek utworu muz., często o charakterze improwizacyjnym, w wolnym tempie, kontrastujący z dalszym tokiem utworu, lecz zarazem ów tok przygotowujący (np. antycypujący jego materiał tematyczny);
[łac. introducio ‘wprowadzenie’],
Liszt 
, ur. 22 X 1811, Raiding (ob. Doborján k. Sopron, Węgry), zm. 31 VII 1886, Bayreuth,
węgierski kompozytor, pianista i dyrygent.
[list]
Ferenc , ur. 22 X 1811, Raiding (ob. Doborján k. Sopron, Węgry), zm. 31 VII 1886, Bayreuth,
tonacja
muz. podstawa melodyczno-harmoniczna utworu w systemie dur-moll, wyznaczona przez związki funkcyjne między dźwiękami i akordami danej gamy durowej lub molowej;
[łac. < gr.],
ros. kompozytor, z wykształcenia lekarz i chemik.
