Debye’a–Scherrera–Hulla metoda
jedna z metod krystalografii rentgenowskiej.
[m. debaja szerera hala],
Debye’a–Scherrera–Hulla metoda
Encyklopedia PWN
W metodzie Debye’a.–Scherrera–Hulla na polikrystal. preparat (np. drucik) pada wąska wiązka równoległych monochromatycznych promieni rentgenowskich. Obraz dyfrakcyjny powstaje, podobnie jak w przypadku monokryształu (krystalografia rentgenowska), w wyniku odbicia promieni przez płaszczyzny sieciowe poszczególnych krystalitów; rejestruje się go na błonie fot. zwiniętej cylindrycznie lub płaskiej (tzw. debajogram). Skrócenie czasu naświetlania i zmniejszenie szerokości refleksu uzyskuje się w tzw. metodach ogniskujących (Seemanna–Bohlina, Bragga–Brentano) dzięki skupieniu (ogniskowaniu) w b. wąskim refleksie promieni odbitych od płaszczyzn sieciowych krystalitów znajdujących się w dużym (wygiętym lub płaskim) preparacie. Metoda Debye’a–Scherrera–Hulla i jej odmiany ogniskujące oraz odmiana dyfraktometryczna (dyfraktometr rentgenowski) umożliwiają m.in. określanie składu fazowego ciał polikrystal. (rentgenograficzna analiza fazowa), rozróżnianie odmian polimorficznych (polimorfizm), określanie wielkości krystalitów w ciele polikrystal., wyznaczanie naprężeń wewn., np. w metalach, badanie tekstur krystalicznych, wyznaczanie stałych sieciowych. Metoda Debye’a–Scherrera–Hulla i pokrewne jej metody proszkowe stosuje się też do badania ciał niekrystal. (cieczy, gazów i bezpostaciowych ciał stałych). Metodę oprac.: 1916 P.J.W. Debye i P. Scherrer i 1917, niezależnie od nich, A.W. Hull.
