Życie i samobójstwo
 
Życie i samobójstwo
Angielski filozof Thomas Hobbes jest zdania, iż życie człowieka może okazać się na tyle ciężkie, że jedyną formą ucieczki stanie się samobójstwo. Desperacki akt jest w tym wypadku rezultatem chłodnej kalkulacji. Podobnie sądzili starożytni, rozpatrując samobójstwo jako przejaw osobliwie pojętej wolności.
Dopiero chrześcijaństwo zrywa z podobnym rozumowaniem. Bóg jest tu jedynym dawcą życia, zatem samobójca okazuje się uzurpatorem wkraczającym w kompetencje Stwórcy, dopuszczającym się najcięższego grzechu. Takie stanowisko zajęła ostatecznie znakomita większość autorów. Nie było ono jeszcze oczywiste w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, gdy zawzięcie spierano się, co lepsze: śmierć z własnej ręki czy życie w hańbie?
Perspektywa wiecznego potępienia nie przeraża na ogół filozofów, niektórzy z nich skłonni są nawet usprawiedliwiać samobójstwo. Zdaniem Artura Schopenhauera samobójstwo jest rodzajem wyzwolenia, zaś ten, kto je popełnia odnosi zwycięstwo nad własnym strachem. Do tej idei nawiązuje pośrednio Dostojewski, kreując w Biesach postać inżyniera Kiriłłowa. Wierzy on, że popełniając samobójstwo człowiek dokonuje najwyższej afirmacji życia: zabijając ból i strach zabija jednocześnie Boga, by zająć Jego miejsce.
Jan Tomkowski

 

Hasło główne:

Życie — koncepcje literackie i filozoficzne

 

Hasła poprzednie:

Życie: rozwój czy trwanie?

Życie i świat

Życie i śmierć

 

Hasła następne:

Życie i czas

Życie i absurd

Życie i sztuka

Życie i teoria

zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia