Poitiers, 732
 
Poitiers, 732
W niespełna sto lat od ucieczki Mahometa z Mekki (w 622 roku) imperium arabskie rozciągało się od granic Indii po atlantyckie wybrzeża Afryki. W drugiej dekadzie VIII wieku dokonał się podbój iberyjskiego państwa Wizygotów — wojska Proroka przekroczyły wkrótce Pireneje, zajmując tzw. Septymanię (późniejszą Langwedocję). Drogę do podboju Europy Zachodniej zagradzała monarchia Franków, w której faktyczną władzę sprawował ród Karolingów, dziedzicznych majordomów słabych królów z dynastii Merowingów. Do starcia decydującego o losach średniowiecznej Europy doszło 1 października 732 roku pod Poitiers, stolicą hrabstwa Poitou, na południe od Loary. Trzydziestotysięczna armia frankijska, znacznie mniej liczna od przeciwnika, ustawiła się w widłach rzek Clain i Vienne. Środek zajęła piechota, mając po bokach ciężką konnicę, a przed sobą procarzy i łuczników. Karol Martel (Młot) dążył do bitwy w terenie niedogodnym dla głównej siły Arabów — lekkiej jazdy, ustawionej przemiennie z piechotą w szachownicę. W pierwszej fazie piechota frankijska odparła kilka ataków arabskich i dopiero wówczas uderzyła jazda Karola, przełamując szyki wroga i zajmując jego obóz. Poitiers zahamowało ostatecznie ekspansję islamu w zachodniej Europie i umocniło pozycję Młota, który kilka lat później sięgnął po koronę.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia