Nikopolis, 1396

Nikopolis, 1396

W ciągu XIV wieku większą część Półwyspu Bałkańskiego opanowali Turcy Osmańscy, którzy uczynili z Adrianopola centrum swojego sułtanatu. Kolejno upadały słowiańskie monarchie i łacińskie władztwa krzyżowców. Cesarstwo Bizantyńskie ograniczało się już prawie do samego Konstantynopola. W Europie odżyła idea krucjaty. Zachęcał do niej papież Bonifacy IX. W 1396 roku na czele wojsk chrześcijańskich stanął król Węgier Zygmunt Luksemburczyk. Jego armia (licząca około 10 tysięcy żołnierzy) posuwała się w dół Dunaju, gdy pod Nikopolis — twierdzą turecką obleganą przez krzyżowców, drogę zastąpiły jej wojska Bajazyta. Sułtan rozbił swój obóz wysoko na wzgórzach. 25 września skrytych za palisadą janczarów zaatakowało samodzielnie, nie czekając na pozostałych sojuszników, rycerstwo francuskie. Zza piechoty uderzyła jazda Bajazyta (spahisi), okrążając i gromiąc Francuzów. Podobny los spotkał pozostałe oddziały chrześcijańskie dowodzone przez Luksemburczyka, któremu samemu udało się uniknąć późniejszego losu jagiellońskich królów węgierskich — Władysława pod Warną i Ludwika pod Mohaczem. Byt resztek Bizancjum o ponad pół wieku przedłużył katastrofalny dla Turków najazd Tamerlana (1402).