Franciszek z Asyżu: Pieśń słoneczna, albo pochwała stworzeń

Franciszek z Asyżu, Pieśń słoneczna, albo pochwała stworzeń

Wszystko, co żyje, zasługuje na istnienie. Wszystko, co żyje, jest dobre i święte. Myśl, którą wolno uznać za fundament nauki Nowego Testamentu, nie zawsze wysuwana była na pierwszy plan przez autorów chrześcijańskich. Wydaje się zresztą, że w każdej rozwiniętej religii znajdziemy myślicieli czy nawet całe szkoły głoszące podobne idee.

Franciszkanizm, opozycyjny wobec średniowiecznej scholastyki, uczynił z chrześcijaństwa prawdziwą religię serca. Jej wyznawcy znajdowali się we wszystkich epokach. Apogeum popularności przeżywał u nas na przełomie XIX i XX w., gdy postać św. Franciszka inspirowała z jednej strony Orzeszkową i Prusa, a z drugiej — Kasprowicza i Staffa (tłumacza Kwiatków św. Franciszka). W polskiej poezji współczesnej podobną postawę reprezentował ks. Jan Twardowski, jeden z najpopularniejszych polskich poetów.

Jan Tomkowski

 

Cytat:

Święty Franciszek z Asyżu: Pieśń słoneczna, albo pochwała stworzeń

 

Hasło główne:

Życie ludzkie, komentarze

 

Hasła poprzednie:

Fryderyk Hölderlin: Czym ludzkie jest życie?...

Lucjusz Anneusz Seneka: [Niewola nie jest niczym uciążliwym...]

Maria Dąbrowska: Noce i dnie

Simone Weil: Z „Zeszytów”

Tomasz Mann: Czarodziejska góra

 

Hasła następne:

Marianna Bocian: *** [na zakończenie czasów nie będzie końca życia]

Miguel de Unamuno: O poczuciu tragiczności życia

Pedro Calderon de la Barca: Życie jest snem

Jorge Luis Borges: Rubajaty

Rainer Maria Rilke: Ósma elegia

Zbigniew Herbert: Brewiarz

Paul Celan: Psalm

Borys Pasternak: Doktor Żiwago

Johann Wolfgang Goethe: Faust. Część pierwsza

Louis-Ferdinand Céline: Podróż do kresu nocy

Jan Krzysztof Kelus: Ars longa, vita brevis

Robert Coover: Impreza u Geralda

 

Artykuł:

Życie — koncepcje literackie i filozoficzne