Bouvines, 1214

Bouvines, 1214

Powstała w połowie XII wieku monarchia Plantagenetów, obejmująca Koronę Anglii i trzy piąte ziem francuskich (Normandia, Bretania, Akwitania) stanowiła śmiertelne zagrożenie dla jedności Francji i władzy Kapetyngów. Długie panowanie króla Filipa II (1180–1223) było jednym pasmem walk z Henrykiem II i jego nieudolnymi synami — Ryszardem I Lwie Serce i Janem Bez Ziemi, który swój niechlubny przydomek zawdzięczał ogromnym stratom poniesionym na rzecz francuskiego kuzyna. W 1214 roku doszło do zawiązania sojuszu Anglii, Flandrii (lenna Francji dążącego do niezależności) i cesarza rzymskiego Ottona IV z dynastii Welfów, zaniepokojonego wzrostem potęgi Kapetyngów. 27 lipca pod Bouvines we Flandrii starło się sześć tysięcy żołnierzy francuskich z ośmioma tysiącami angielskich, cesarskich i flamandzkich. Francuzi rozciągnęli wojsko w długi front konnicy, poprzedzonej łucznikami. W głębi, na prawym skrzydle znajdował się odwód. Jazdę koalicjantów poprzedzała piechota cesarska, za którą stanęło rycerstwo Ottona IV (centrum), Jana Bez Ziemi i hrabiego Boulogne (prawe skrzydło) oraz hrabiego Flandrii (skrzydło lewe). Powodzeniu kontrataku flamandzkiego zapobiegło uderzenie francuskiego odwodu, a po początkowym sukcesach Ottona w walce z piechotą Filipa, oddziały cesarskie zostały rozproszone przez francuską jazdę. Ucieczka cesarza pozwoliła Francuzom skoncentrować się i zniszczyć siły angielskie. Bouvines ogromnie umocniło pozycję Francji i Filipa II, obdarzonego wkrótce drugim imieniem — Augusta.