Henryk II
 
Encyklopedia PWN
Henryk II, założyciel dyn. Plantagenetów, ur. 1133, Le Mans, zm. 6 VII 1189, Chinon k. Tours,
król Anglii od 1154;
syn Godfryda Plantageneta, hr. Andegawenii, i Matyldy, córki Henryka I; przez dziedziczenie i małżeństwo z Eleonorą Akwitańską 1150–58 obejmował stopniowo władzę nad całą zachodnią Francją (jako lennik królów fr.): Normandią, Bretanią, Andegawenią, Akwitanią (po Pireneje); w Anglii przywrócił silną władzę Korony (po chaosie za Stefana z Blois), reformując zwłaszcza finanse i sądownictwo; usiłując ograniczyć przywileje Kościoła (1164 konstytucje clarendońskie), popadł w konflikt z arcybp. Th. Becketem; zabójstwo Becketa przez rycerzy król. 1170 doprowadziło do powstania szerokiej opozycji, co zmusiło Henryka II do ukorzenia się i przejściowych ustępstw; uzyskał zwierzchnictwo nad Irlandią (zdobycie rejonu Dublina, 1171 tytuł „pana Irlandii”), Walią i Szkocją (hołdy lenne kolejnych królów szkoc.); od 1173 toczył walki z królami fr., komplikowane buntami synów wspieranych przez królową Eleonorę.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia