żywice poliestrowe, poliestry nienasycone,
polimery o budowie [–R–C(O)O–R′–]n, gdzie R i R′ — alkil lub aryl, zawierające ugrupowania 
w łańcuchu głównym;
żywice poliestrowe
Encyklopedia PWN
w łańcuchu głównym;
otrzymywane w wyniku polikondensacji alifatycznych dioli (np. glikolu etylenowego) z mieszaniną kwasów (lub ich bezwodników): aromatycznych kwasów dikarboksylowych (np. bezwodnik ftalowy), alifatycznych kwasów dikarboksylowych (np. kwas adypinowy), nienasyconych kwasów dikarboksylowych (np. bezwodnik maleinowy); żywice poliestrowe są tworzywami chemoutwardzalnymi, które ulegają sieciowaniu w wyniku reakcji z monomerami winylowymi (zwykle ze styrenem) w obecności inicjatorów polimeryzacji rodnikowej; właściwości żywic poliestrowych zależą w znacznym stopniu od polimeru i warunków utwardzania oraz od dodanych napełniaczy i włókien wzmacniających; żywice poliestrowe są stosowane do wyrobu powłok i kształtek elektroizolacyjnych, lakierów, szpachlówek, a w postaci wzmocnionej włóknem szklanym — jako tworzywo konstrukcyjne do budowy łodzi, aparatury chem. i in.
