wiolonczela
 
Encyklopedia PWN
wiolonczela
[wł.],
tenorowo-basowy instrument muz. z grupy chordofonów smyczkowych (chordofony);
4 struny strojone w kwintach (C, G, d, a); pocz., tzn. od XVI w. realizowano na w. basso continuo, w XVIII w. włączono ją w skład orkiestry symfonicznej, także zaczęto traktować jako instrument solowy.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Wiolonczela rys. B. Wróblewski/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia