wiertel

wiertel,

metrol.:

1) staropol. miara powierzchni gruntu; w systemie łana frankońskiego miał szer. 1 sznura i dł. 1 stajania, jego pow. wynosiła 10 125 łokci² (3591 m²), a wymiary 45 x 225 łokci; być może stanowił powierzchnię wysiewu miary zboża o tej samej nazwie;

2) miara pojemności ciał sypkich w Prusach i Austrii (Viertel) oraz na ziemiach pol. pod pruskimi i austr. zaborami, równoznaczna z ćwiercią (ćwiertnia);

viertel pruski do 1816 = 4 garncom (Metze, mecek) = 13,903 l, austr. (Wiener Viertel) 1857–76 = 2 achtelom = 15,375 l, galicyjski 1787–1857 = 8 garncom = 30,75 l, gdański przed 1816 = 4 garncom = 13,68 l.