tryb
językozn. kategoria gramatyczna ujmująca pewne informacje dotyczące stosunku mówiącego do tego, co mówi.
[niem.],
tryb
Encyklopedia PWN
Wykładnikami formalnymi treści, które niesie kategoria t.trybu, są morfemy fleksyjne czasownika; czasownik odmienia się przez tryby W języku pol. wyróżnia się 3 tryby: 1) tryb oznajmujący (indicativus), w którym bywa wyrażona asercja, tj. sądy prawdziwe — adekwatne w stosunku do rzeczywistości; np. Od rana siedzisz w ogrodzie; 2) tryb przypuszczający (potentialis) — wykładnikiem tego trybu jest partykuła by; sygnalizuje on akcję możliwą lub zamierzoną i nie spełnioną; np. W takim wypadku siedziałbyś w ogrodzie; 3) tryb rozkazujący (imperativus); np. Proszę cię, siedź w ogrodzie.
