szczepienia ochronne,
sztuczne uodpornianie ludzi i zwierząt przeciw chorobom zakaźnym za pomocą szczepionek,
szczepienia ochronne
Encyklopedia PWN
działanie szczepień ochronnych polega na pobudzaniu ustroju do wytwarzania przeciwciał skierowanych przeciw wprowadzonym antygenom, co stwarza stan czynnej odporności organizmu, która jest stosunkowo długotrwała (w przeciwieństwie do uzyskiwanej przez zastosowanie surowicy leczn.), a nawet utrzymująca się przez całe życie; po szczepieniach ochronnych w organizmie powstaje tzw. pamięć immunologiczna, dlatego podanie po pewnym czasie nawet małej dawki szczepionki szybko podnosi poziom odporności organizmu. Szczepienia ochronne zapoczątkował 1796 E. Jenner (szczepienia przeciwospowe); po odkryciach L. Pasteura stały się one jednym z zasadniczych środków zapobiegawczych licznym chorobom zakaźnym; dzięki nim niektóre choroby, dawniej nękające ludzkość, stały się rzadkością lub zostały zupełnie zlikwidowane (np. ospa prawdziwa).
