subsidium charitativum

subsidium charitativum

[łac.],

dobrowolny zasiłek (podatek) płacony w Polsce od schyłku XIV do XVIII w. okazjonalnie (w przypadku uchwalenia przez sejm poboru) przez zwolnione od podatków duchowieństwo;

wysokość subsidium charitativum była zróżnicowana, w zależności od dochodów; po 1775 (po zniesieniu hiberny) podatek w ustalonej wysokości płacony przez ludność z dóbr duchownych; w Księstwie Warszawskim i Królestwie Polskim — podatek gruntowy; w XVII i XVIII w. także pogłówne.