śródbłonek

śródbłonek,

zool. nabłonek jednowarstwowy płaski strunowców, wyściełający wewn. powierzchnie naczyń krwionośnych, limfatycznych oraz przedsionków i komór serca;

komórki śródbłonka ściśle do siebie przylegają (z wyjątkiem śródbłonka zatok śledziony i naczyń limfatycznych) i spoczywają na błonie podstawnej; ich powierzchnia jest pokryta warstwą glikokaliksu o zróżnicowanej lokalnie grubości; śródbłonek naczyń krwionośnych umożliwia prawidłowy przepływ krwi w naczyniach, bierze udział w transporcie substancji pomiędzy krwią a tkankami; komórki śródbłonka produkują i wydzielają wiele substancji biologicznie czynnych, m.in.: czynnik VIII krzepnięcia krwi, prostacykliny, endoteliny, tlenek azotu; komórki śródbłonka wywodzą się z mezenchymy.