średniowieczne ogrody
 
Encyklopedia PWN
średniowieczne ogrody,
znane gł. z przekazów pisanych i ikonograficznych (zwłaszcza XII–XV w.);
w początkach średniowiecza, w krajach podbitych niegdyś przez Rzymian, trwała antyczna tradycja domu z prostokątnym ogrodem; przewodnią rolę w rozwoju o.ś. — w aspekcie estetycznym, nauk. (bot.) i użytkowym — odgrywały klasztory; zgodnie z pojęciem świata jako daru Boga, o.ś. często umiejętnie umieszczano w pięknym krajobrazie i wypełniano roślinami o znaczeniu praktycznym i symbol. (ogród roślin leczn., sad-cmentarz). Prostokątny ogród ozdobny, otoczony krużgankami, był ideogramem świata (wirydarz). Wśród świeckich ogrodów były znane przede wszystkim ogrody dworskie: układy regularnych rabat, łąki kwietne. Z czasem przenikanie wzorów arabskich przyczyniło się do wprowadzenia do o.ś. skomplikowanych fontann i mechanizmów hydraulicznych. O.ś. spełniały ważną funkcję w średniow. symbolice, należąc do atrybutów władzy i metafor rel. (ogród rajski, hortus conclusus, ogród Matki Bożej, gaj oliwny Getsemani).
Małgorzata Szafrańska
Bibliografia
B. Stępniewska Kompozycja zieleni, cz. 2 Średniowiecze, Wrocław 1993.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia