sobór bazylejski,
pierwsza część siedemnastego bazylejsko-ferraro-florencko-rzymskiego (sobór florencki) soboru powszechnego, zwołanego 1 II 1431 do Bazylei przez papieża Marcina V na mocy dekretu Frequens;
sobór bazylejski
Encyklopedia PWN
spór papieża Eugeniusza IV (następcy Marcina V) z ojcami soborowymi doprowadził do zawieszenia przezeń soboru (1431–33), do przeniesienia 1437 obrad do Ferrary, następnie 1439 do Florencji; większość ojców soborowych pozostała w Bazylei, gdzie ogłosili dekret (soboru w Konstancji) o wyższości soboru nad papieżem; 1439 deponowali Eugeniusza IV i wybrali Feliksa V (ostatniego w Kościele antypapieża); sobór bazylejski rozwiązał się 1449, uznając władzę papieża Mikołaja (zastępcy Eugeniusza IV); dokonania soboru: głębokie reformy struktur kościelnych oraz porozumienie z husytami (utrakwistami) w formie kompaktatów praskich okazały się nietrwałe; także zawarte we Florencji podczas soboru z inicjatywy Eugeniusza IV unie z Kościołem prawosławnym (1439) i Kościołem ormiańskim nie przetrwały próby czasu.
