siatka dyfrakcyjna,
przyrząd opt. składający się z dużej liczby równoległych, równoodległych rys jednakowego kształtu — naniesionych na płaskie lub wklęsłe podłoże — na których zachodzi dyfrakcja fali padającej (dyfrakcja fal).
siatka dyfrakcyjna
Encyklopedia PWN
Zwykle jest to przezroczysta płytka lub zwierciadło metaliczne z gęsto naciętymi (do ponad 1000 na 1 mm) rysami lub z prążkami otrzymanymi metodami holograf. (jako zapis obrazu interferencji 2 monochromatycznych fal płaskich na materiale światłoczułym); powstałe między rysami czy prążkami szczeliny powodują ugięcie przechodzących (odbitych) wiązek światła; zebrane przez soczewkę wiązki interferują, dając na ekranie w przypadku światła monochromatycznego obraz dyfrakcyjny jednobarwny (kolejne jasne prążki występują w kierunkach, dla których różnice dróg opt. interferujących wiązek są całkowitą wielokrotnością długości fali uginanego światła), a w przypadku światła białego — widmo ciągłe. Szczególnym typem siatki dyfrakcyjnej jest siatka schodkowa (odbiciowa), skonstruowana przez A.A Michelsona. Siatka dyfrakcyjna jest podstawowym elementem większości przyrządów spektralnych. Pierwszą siatkę dyfrakcyjną skonstruował 1821 J. von Fraunhofer.