siatka dyfrakcyjna
 
Encyklopedia PWN
siatka dyfrakcyjna,
przyrząd opt. składający się z dużej liczby równoległych, równoodległych rys jednakowego kształtu — naniesionych na płaskie lub wklęsłe podłoże — na których zachodzi dyfrakcja fali padającej (dyfrakcja fal).
Zwykle jest to przezroczysta płytka lub zwierciadło metaliczne z gęsto naciętymi (do ponad 1000 na 1 mm) rysami lub z prążkami otrzymanymi metodami holograf. (jako zapis obrazu interferencji 2 monochromatycznych fal płaskich na materiale światłoczułym); powstałe między rysami czy prążkami szczeliny powodują ugięcie przechodzących (odbitych) wiązek światła; zebrane przez soczewkę wiązki interferują, dając na ekranie w przypadku światła monochromatycznego obraz dyfrakcyjny jednobarwny (kolejne jasne prążki występują w kierunkach, dla których różnice dróg opt. interferujących wiązek są całkowitą wielokrotnością długości fali uginanego światła), a w przypadku światła białego — widmo ciągłe. Szczególnym typem siatki dyfrakcyjnej jest siatka schodkowa (odbiciowa), skonstruowana przez A.A Michelsona. Siatka dyfrakcyjna jest podstawowym elementem większości przyrządów spektralnych. Pierwszą siatkę dyfrakcyjną skonstruował 1821 J. von Fraunhofer.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia