semiotyka filmu,
jedna z dyscyplin filmoznawstwa;
semiotyka filmu
Encyklopedia PWN
rozwinęła się w latach 60. XX w. w wyniku poszukiwania metodol. i teoret. wzorów mających służyć unaukowieniu wiedzy o filmie. Semiotycy filmu inspirowali się lingwistyką strukturalną, zwłaszcza koncepcją F. de Saussure’a, który rozróżniał w języku organizujący go system (langue) i poszczególne akty mowy (paroles) oraz wskazywał jednostki podstawowe w tym systemie, fonemy. R. Barthes, Ch. Metz, U. Eco, P.P. Pasolini, J. Lotman, S. Worth i wielu innych teoretyków traktowało film tak, jak gdyby był językiem, szukając w nim reguł systemowej organizacji, jednostek podstawowych na wzór fonemów, podwójnej artykulacji (na poziomie jednostek znaczących i nieznaczących; język) oraz odpowiedników słownika i składni. Innym źródłem inspiracji była logika Ch.S. Peirce’a, z której wykorzystano jego klasyfikację znaków. Rozwój badań semiotycznych dokonywał się w 3 zakresach: 1) semantyki, syntaktyki, pragmatyki. Semiotycy filmu kładli nacisk na badania syntaktyczne, z czasem ewoluowały one w stronę pragmatyki. Zainteresowanie refleksją semiotyczną nie trwało dłużej niż 2 dekady. Żaden z wielu poddanych próbie modeli nie zyskał powszechnej akceptacji, a pojęcie języka filmu zostało zastąpione bardziej elastycznym pojęciem komunikacji audiowizualnej.
