sejmy rozbiorowe
 
Encyklopedia PWN
sejmy rozbiorowe:
1) Sejm obradujący 1773–75 w Warszawie, zwołany na żądanie Rosji, Austrii i Prus w celu ratyfikacji I rozbioru; zawiązany w konfederację generalną (marszałek A. Poniński); mimo sprzeciwu kilku posłów z T. Rejtanem na czele, sejm uznał konfederację oraz (po dłuższym oporze) wyłonił delegację do przygotowania traktatów z państwami zaborczymi; delegacja ta, działając pod dyktando 3 mocarstw, głównie Rosji, opracowano traktaty (30 IX 1773 ratyfikowane przez sejm) oraz zasady nowego ustroju Rzeczypospolitej (Rada Nieustająca); poza tym, głównie dzięki staraniom Stanisława Augusta Poniatowskiego, ustanowiono Komisję Edukacji Narodowej.
2) Sejm grodzieński 1793, zwołany po II rozbiorze, ostatni sejm Rzeczypospolitej; obradował pod węzłem konfederacji targowickiej (następnie konfederacji grodzieńskiej); marszałek S.K. Bieliński; pomimo stawiania przez posłów oporu żądaniom zaborców, sejm w warunkach nacisku i represji (aresztowania posłów, miejsce obrad otoczone wojskiem) ratyfikował zabór rosyjski (17 VIII) i zabór pruski (23 IX); zawarto traktat o przymierzu z Rosją, podporządkowując jej resztę Rzeczypospolitej; przywrócono Radę Nieustającą, rozszerzając jej kompetencje.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia