rtęcioorganiczne związki
 
Encyklopedia PWN
rtęcioorganiczne związki,
związki metaloorg. o wzorze ogólnym R2Hg lub RHgX (R — alkil lub aryl, X — fluorowiec), o cząsteczkach, w których atom rtęci (zwykle rtęci(II)) jest połączony bezpośrednio z atomem węgla;
ciecze (np. dimetylortęć (CH3)2Hg ) lub ciała stałe (np. difenylortęć (C6H5)2Hg), nierozpuszczalne w wodzie, rozpuszczalne w polarnych rozpuszczalnikach org.; odznaczają się dużą trwałością chem.; wykazują działanie bakteriobójcze i grzybobójcze; są silnymi truciznami wywołującymi pobudzenie i drżenie mięśni, zaburzenia widzenia, słuchu, mowy, uszkodzenia nerek i śpiączkę. Związki dialkilortęciowe są otrzymywane z halogenków alkilomagnezowych albo w reakcji między rtęcią (lub jej związkami) i związkami org., np. amalgamat sodu reaguje z jodoetanem tworząc dietylortęć (C2H5)2Hg; związki alkilofluorowcortęciowe otrzymuje się m.in. przez ogrzewanie związków dialkilortęciowych z halogenkami rtęci; tą metodą otrzymuje się np. chlorek benzylortęci C6H5CH2HgCl; pochodne arylowe otrzymuje się w reakcji związków aromatycznych z octanem rtęci(II). Związki rtęcioorganiczne są stosowane w syntezie chem., m.in. do otrzymywania innych związków metaloorg., np. sodo- i potasoorg., są też wykorzystywane do otrzymywania alkoholi z alkenów (metoda laboratoryjna).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia