rozłamy wgłębne,
termin wprowadzony w latach 40. XX w. przez geologów radzieckich (m.in. A. Piejwe 1945) na określenie stref wielkich pęknięć skorupy ziemskiej, sięgających w głąb do górnego płaszcza Ziemi (do 100–700 km), o dł. kilkuset do kilku tys. km i szer. kilku do kilkudziesięciu km;
rozłamy wgłębne
Encyklopedia PWN
r.w. mogą rozgraniczać poszczególne fragmenty litosfery, ryfty i aulakogeny; mają bardzo złożoną strukturę, są to zwykle strefy licznych, na ogół równoległe do siebie uskoków, które cechuje długotrwała i wielokrotnie reaktywowana aktywność tektoniczna, silny magmatyzm (intruzje skał zasadowych i ultrazasadowych, częste wylewy law), metamorfizm i zjawiska hydrotermalne; wiele z nich mogło powstać już w najwcześniejszych etapach geol. rozwoju Ziemi; geofiz. przejawami r.w. są silne anomalie grawimetryczne i magnet., znaczne zmiany głębokości występowania nieciągłości Mohorovičicia oraz liniowe rozmieszczenie ognisk głębokich trzęsień ziemi. Obecnie termin rozłamy wgłębne jest rzadko używany i tylko w odniesieniu do liniowych nieciągłości wewnątrz kratonów — pęknięć skorupy kontynent. bez jej rozsunięcia; w nauk. literaturze zachodniej termin ten nie funkcjonuje, stosuje się tam znaczeniowo zbliżony termin lineament.
