lineament
naturalny prostoliniowy lub łukowato wygięty element powierzchni Ziemi, najprawdopodobniej odzwierciedlający zjawiska geol. (gł. tektoniczne) w podłożu;
[łac.],
lineament
Encyklopedia PWN
w skład l. mogą wchodzić fragmenty rzeźby terenu, granice jednostek geol., uskoki, wystąpienia wód, strefy wegetacji i in., długości od setek m do tysięcy km; najdłuższe, tzw. megalineamenty, mają niekiedy zasięg międzykontynent.; l. są zwykle niedostrzegalne w bezpośrednich obserwacjach terenowych, lecz są dobrze widoczne z dużych wysokości na małoskalowych zdjęciach lotn., a zwłaszcza zdjęciach satelitarnych; przypuszcza się, że dużą rolę w ujawnianiu się l. odgrywa współcz. aktywność tektoniczna nad starymi dyslokacjami leżącymi głęboko w podłożu. L. mogą być drogami migracji roztworów hydrotermalnych i bituminów, stąd ich duże znaczenie dla geologii poszukiwawczej; jako strefy potencjalnej aktywności sejsmicznej stanowią przeciwwskazanie dla lokalizacji wielkich obiektów inżynierskich (elektrowni atomowej, zapór). Termin „lineament” wprowadził 1904 Amerykanin W.H. Hobbs, a intensywne badania l. rozpoczęły się w latach 70. XX w. w związku z rozwojem teledetekcji satelitarnej.
