restytucja
prawo:
[łac.],
restytucja
Encyklopedia PWN
1) W prawie cywilnym jedna z najdawniejszych form naprawienia wyrządzonej szkody (odszkodowanie).
2) W prawie międzynarodowym zwrot mienia bezprawnie zabranego (głównie w czasie wojny) innemu państwu lub jego obywatelom; problemy restytucyjne regulują zazwyczaj traktaty pokojowe; szczegółowe przepisy dotyczące restytucji wystąpiły m.in. w traktacie wersalskim (28 VI 1919); wobec systematycznej grabieży mienia na obszarach okupowanych przez Niemcy w II wojnie światowej, państwa koalicji antyniemieckiej (m.in. Polska) ogłosiły 5 I 1943 deklarację, zapowiadającą unieważnienie wymuszonych przez okupanta przeniesień własności mienia na terenach okupowanych (nawet w formie akcji pozornie legalnej); sprawę restytucji mienia zagrabionego przez Niemcy regulowały też liczne akty prawne władz okupacyjnych w Niemczech.
3) W postępowaniu sądowym przywrócenie terminu.
