restitutio in integrum
[łac., ‘przywrócenie do stanu pierwotnego’]:
restitutio in integrum
Encyklopedia PWN
1) w dawnym prawie pol. nadzwyczajny środek prawny umożliwiający wznowienie postępowania; stosowano go przeciwko prawomocnym wyrokom i dopuszczano w przypadku odnalezienia nowych dokumentów, o których strona nie wiedziała przed wydaniem wyroku oraz w przypadku wydania przez Trybunał Koronny wyroku bez podstawy prawnej; z powodu częstego nadużywania r.i.i. przez rywalizujące ze sobą grupy magnatów (odwołania do nowego składu Trybunału), od 1768 ograniczono możliwość zastosowania tego środka;
2) w prawie rzymskim r.i.i. był ostatecznym środkiem pomocy udzielanym przez pretora osobie, która niesłusznie doznała ujemnych skutków działania prawa; w procesie kognicyjnym r.i.i. było środkiem procesowym służącym do stwierdzenia nieważności wyroków.
