psałterz, staropol. żołtarz,
księga Starego Testamentu zawierająca 150 psalmów (Księga Psalmów);
psałterz
Encyklopedia PWN
psałterz był najwcześniej tłumaczoną w Polsce częścią Biblii (prawdopodobnie w XIII w.); najstarszymi z dochowanych psałterzy są: Psałterz floriański (XIV/XV w., z równoległymi tekstami niem. i łac., wyd. 1834) i Psałterz puławski (koniec XV, pocz. XVI w., wyd. 1880). Pierwszym drukowanym psałterzem jest tzw. Psałterz krakowski (albo Wietorowski, od nazwiska drukarza, 1532); do ważniejszych należą także przekłady W. Wróbla z komentarzem A. Glabera pt. Żołtarz Dawidów (1539). Pierwszą próbą przekładu wierszem był Psałterz Dawida J. Lubelczyka (1558); za najwybitniejszy przekład poet. jest uznany Psałterz Dawidów J. Kochanowskiego (1579, wyd. z muzyką M. Gomółki 1580); ponadto przekłady m.in.: M. Reja (Psałterz Dawidów 1546), M. Rybińskiego (Psalmy Dawidowe 1605), F. Karpińskiego (Psałterz Dawida nowo przetłumaczony 1786). W XX w. powstawały przekłady teologów (protest. J. Szerudy 1937, katol. S. Wójcika 1947 i S. Łacha, wyd. 1990) oraz poetów: L. Staffa (1937), R. Brandstaettera (1968) i Cz. Miłosza (1979).
