psałterze polskie,
pol. przekłady Księgi Psalmów (psalm), należącej do kanonicznych tekstów Starego Testamentu;
psałterze polskie
Encyklopedia PWN
Księga Psalmów była najwcześniej tłumaczoną w Polsce częścią Biblii (prawdopodobnie w XIII w.). Najstarszymi z zachowanych psałterzy są: Psałterz floriański (z przeł. XIV i XV w., wraz z tekstami niem. i łac., wyd. 1834) i Psałterz puławski (koniec XV, wyd. 1880). Pierwszym drukowanym psałterzem jest tzw. Psałterz krakowski (albo Wietorowski — od nazwiska drukarza, 1532); do ważniejszych należy także przekł. W. Wróbla z komentarzem A. Glabera pt. Żołtarz Dawidów (1539). Pierwszą próbą przekł. wierszem był Psałterz Dawida J. Lubelczyka (1558); za najwybitniejszy przekł. poet. jest uznany Psałterz Dawidów J. Kochanowskiego (1579, wyd. z muz. M. Gomółki 1580); ponadto przekł. m.in.: M. Reja (Psałterz Dawidów 1546), M. Rybińskiego (Psalmy Dawidowe 1605), F. Karpińskiego (Psałterz Dawida nowo przetłumaczony 1786); w XX w. powstawały przekł. teologów (protest. — J. Szerudy 1937, katol. — S. Wójcika 1947 i S. Łacha 1990) oraz poetów: L. Staffa (1937), R. Brandstaettera (1968) i Cz. Miłosza (1979).
