przenośnik

przenośnik, pot. transporter,

techn. środek transportu bliskiego przeznaczony do przemieszczania materiałów (nosiwa) w sposób ciągły;

przenoszony materiał (sypki, rozdrobniony, kawałkowy lub drobnica) musi być podawany na p. w sposób stały i równomierny; p. służą również do przenoszenia ludzi (schody ruchome, chodniki ruchome). O konstrukcji p. decyduje rodzaj przenoszonego materiału. W zależności od sposobu przenoszenia nosiwa p. dzieli się na: cięgnowe, bezcięgnowe oraz z czynnikiem pośredniczącym. P. cięgnowe przenoszą nosiwo za pomocą cięgna (taśmy, liny, łańcucha); należą do nich p.: taśmowe, członowe, kubełkowe, zabierakowe i podwieszone. P. taśmowe przemieszczają nosiwo wykorzystując cięgno taśmowe; są stosowane w masowym transporcie materiałów sypkich i rozdrobnionych, zwłaszcza w górnictwie, portach, przemyśle chem., energ. i budownictwie; aby zwiększyć odległości, na którą jest przenoszone nosiwo, poszczególne p. taśmowe łączy się w taśmociągi; taśma transportowa p. o zamkniętym obwodzie jest wprawiana w ruch przez bęben napędowy. P. członowe służą do transportu materiałów na odpowiednio ukształtowanych członach, w postaci płyt połączonych cięgnem łańcuchowym w jeden obwód; do p. członowych zalicza się także p. wózkowe i kołyskowe. P. bezcięgnowe dzielą się na p.: grawitacyjne (np. ślizgowe, wałkowe, samotoki), impulsowe, śrubowe, wstrząsowe, wibracyjne. P. z czynnikiem pośredniczącym dzielą się na: pneumatyczne (np. poczta pneumatyczna) i hydrauliczne; nosiwo jest w nich przenoszone przez strumień gazu lub cieczy.