preformacja
biol. hist. koncepcja z dziedziny embriologii, wg której rozwój zarodkowy polega jedynie na wzroście całkowicie uformowanego, miniaturowego osobnika, zawartego w plemniku lub w jaju;
[łac.],
preformacja
Encyklopedia PWN
koncepcja ta, wywodząca się od staroż. atomistów (np. Lukrecjusza), została rozwinięta w XVIII w. (J. Needham, P. Maupertuis), a w ostatecznej postaci sformułowana przez Ch. Bonneta i A. von Hallera, którzy twierdzili, że zarodek jest w pełni ukształtowany w komórce jajowej (owuliści) lub w plemniku (animalkuliści); pod koniec XVIII w. teoria preformacji została wyparta przez koncepcję epigenezy, wg której zarodek tworzy się od nowa z niezróżnicowanej materii; współcz. poglądy na rozwój zarodkowy łączą poniekąd obydwie koncepcje, gdyż program genetyczny jest zawarty już w zapłodnionym jaju, ale rozwój polega na postępującym różnicowaniu się komórek i stopniowym wyodrębnianiu się tkanek i narządów.
