pralka

pralka,

urządzenie elektr. do prania odzieży i in. wyrobów z tkanin i dzianin;

oprócz pralek stanowiących sprzęt gospodarstwa domowego, występują również pralki przemysłowe (pralnice), stosowane w zakładach pralniczych, fabrykach tkanin i odzieży, oraz pralnice przewoźne, instalowane na podwoziach samochodowych lub kol., stosowane przez wojsko oraz np. podczas likwidowania skutków klęsk żywiołowych. Pralki dzielą się na: wirnikowe, automatyczne bębnowe (najpowszechniejsze) oraz ultradźwiękowe.

Pralka automatyczna bębnowa składa się z: obudowy, zbiornika zawieszonego w obudowie na sprężynach i amortyzatorach oraz bębna z blachy ze stali nierdzewnej z otworami (zawieszonego w zbiorniku obrotowo na łożyskach). Procesem prania steruje programator; wysokość poziomu wody reguluje zawór hydrostatyczny; przed przypadkowym otwarciem pralki w czasie prania chroni zamek elektromagnetyczny współdziałający z czujnikiem zamknięcia; temperaturę prania (30–90°C) zapewnia grzałka elektryczna. W zasadniczej fazie prania bęben obraca się w jedną i w drugą stronę; w fazie płukania (powtarzanej kilakrotnie) pompa napędzana małym silnikiem usuwa wodę z bębna, następuje odwirowanie (z prędkością do 1800 obrotów/min).

W 1797 Amerykanka M. Bellis wynalazła tarę do prania. W 1851 Amerykanin J. King uzyskał patent na pralkę bębnową z napędem ręcznym, a 1858, także Amerykanin H. Smith — na pralkę wirnikową; 1904 rozpoczęto w USA produkcję przem.; 1949 do sterowania pracą pralek użyto kart perforowanych, wkrótce rozpoczęto produkcję pralek automatycznych (w Europie 1951). Pierwsze pralki automatyczne sterowane mikroprocesorem wyprodukowano 1978; 2002 w Japonii podjęto produkcję pralek piorących przy wykorzystaniu ultradźwięków, co umożliwia pranie przy użyciu mniejszej ilości środków piorących lub bez ich udziału; 2003 skonstruowano pierwszą pralkę z dwoma bębnami — przeciwbieżny ruch współosiowych bębnów imituje pranie ręczne i zapewnia szybsze i dokładniejsze usuwanie brudu niż w tradycyjnych pralkach automatycznych.