potencja
 
Encyklopedia PWN
potencja
[łac.],
filoz. termin wprowadzony przez Arystotelesa, oznaczający w bycie to, co jest nieokreślone i podlega określeniu ze strony aktu (tego, co w bycie jest faktyczne i zrealizowane)
w esencjalizmie arystotelesowskim potencja w każdym przypadku utożsamiała się z materią, a akt — z formą; w myśli św. Tomasza i tomizmie odróżnia się potencję jako istotę bytu, której aktem jest istnienie, oraz potencję wewnątrz istoty, jako materię, której aktem jest forma substancjalna.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia