politeizm
 
Encyklopedia PWN
politeizm
[gr. polýs ‘liczny’, ‘wiele’, théos ‘bóg’],
wielobóstwo, forma religii uznająca istnienie wielu bogów.
Najbardziej powszechna forma wierzeń ludów tzw. pierwotnych i staroż. (Afryka, staroż. Indie, Egipt, Grecja, Rzym); zindywidualizowani i spokrewnieni ze sobą bogowie religii politeistycznych tworzą panteon o hierarchicznej strukturze, z gł. bóstwem u szczytu (pojmowanym jako ich ojciec, a zarazem jako władca świata). Bogowie spełniają wyspecjalizowane funkcje zarówno w sferze zjawisk natury (np. bóg wegetacji), jak i w zakresie świata ludzkich działań (np. bóg wojny). W rozwoju hist. religie politeistyczne ulegały dużym przeobrażeniom, w szczególności pod względem liczby, funkcji i ważności w hierarchii oraz kulcie poszczególnych bogów (znikanie i pojawianie się nowych bogów, ich fuzje), pod względem współwystępowania z innymi formami wierzeń rel. (politeizm z szamanizmem u ludów Syberii, politeizm z kultem przodków u ludów Afryki, politeizm z manaizmem u ludów Polinezji), wreszcie pod względem stopnia „podatności” na ewolucję w kierunku wierzeń panteistycznych (Brahman w Indiach) lub monoteistycznych (Aton w staroż. Egipcie).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia