pieśń
 
Encyklopedia PWN
pieśń,
lit.:
1) Najstarszy i najbardziej powszechny gatunek poezji lirycznej, związany genetycznie z muzyką; w tradycji antycznej występowała jako składnik zbiorowych obrzędów; ścisły związek pieśni z muzyką, właściwy poezji średniowiecznej czy twórczości ludowej (pieśni ludowe), ulegał stopniowo rozluźnieniu, w rezultacie czego ukształtowała się pieśń jako samodzielna forma literacka; obejmuje ona utwory różnorodne tematycznie, zależne od okoliczności, którym towarzyszą (pieśni obrzędowe, religijne, patriotyczne, wojenne, miłosne, biesiadne, związane z pracą, np. pasterskie); pieśń, jako klasyczny typ wiersza lirycznego, stworzył Horacy, nawiązując do greckiej liryki solowej (oda); jego utwory (Carmina), zwane też odami, stały się źródłem tradycji nowożytnej pieśni (P. Ronsard, T. Tasso, E. Spenser, w Polsce J. Kochanowski, M. Sęp Szarzyński, M.K. Sarbiewski).
2) W literaturze średniowiecznej narracyjne utwory o charakterze epickim i tematyce historycznej lub legendarnej (Pieśń o Rolandzie).
3) Wyodrębniona kompozycyjnie część eposu lub poematu epickiego.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia