piec domowy
 
Encyklopedia PWN
piec domowy,
urządzenie do indywidualnego ogrzewania pomieszczeń w wyniku spalania paliwa (węgla, koksu, drewna, oleju, nafty, gazu miejskiego);
Urządzenie do ogrzewania pomieszczeń, w którym odbywa się spalanie paliwa lub przepływ prądu elektr. przez elementy grzejne oraz magazynowanie ciepła i wydzielanie go. P. domowy na paliwo stałe składa się z paleniska (połączonego kanałem grzejnym z kanałem dymowym) z rusztem, z popielnika oraz obudowy. W średniowieczu (XIV w.) weszły w użycie w środkowej i północnej Europie (najwcześniej w krajach alpejskich) p. kaflowe (najwcześniejsze miały otwarte palenisko, nad którym ustawiano nadbudowę połączoną z kominem), wykonywane z kafli, na ogół barwnych, od XV w. z dekoracją plast., ornamentalną i figuralną; p. te miały początkowo kształt prostopadłościanu, od XVI w. także walcowaty; w epoce baroku, zwłaszcza w XVIII w., przybierały we wnętrzach pałacowych ozdobne kształty przypominające meble (szafy, komody), w epoce klasycyzmu miały często formy arch. (obelisków, kolumn); bogato zdobione p. wyposażały też mieszkania czasów eklektyzmu.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia