nefron
jednostka strukturalna i czynnościowa nerki.
[gr. nephrós ‘nerka’],
nefron
Encyklopedia PWN
Nefron jest ślepo zakończonym kanalikiem zbud. z komórek nabłonkowych; składa się z ciałka nerkowego oraz kanalika nerkowego, w którym wyróżnia się zróżnicowane morfologicznie i czynnościowo odcinki: kanalik I rzędu (proksymalny), zw. kanalikiem gł. (bliższym), pętlę nefronu (dawniej pętlę Henlego) oraz kanalik II rzędu (dystalny); ciałko nerkowe ma kształt wpuklonego kielicha, który otacza kłębuszek naczyń włosowatych; powstaje w nim mocz pierwotny, który spływa do dalszych odcinków nefronu, gdzie odbywa się wchłanianie zwrotne jonów i różnych substancji (m.in. glukozy, aminokwasów), resorpcja wody oraz wydzielanie (m.in. hormonów steroidowych, a także leków); powstały w kanaliku mocz ostateczny dostaje się do kanalików zbiorczych, skąd spływa do miedniczki nerkowej, a następnie moczowodem do pęcherza moczowego i cewki moczowej. Z nefronem jest związany czynnościowo aparat przykłębuszkowy, biorący udział w regulacji ciśnienia krwi; długość nefronu może dochodzić do 6 cm; obie nerki zawierają ponad 2 mln nefronów.
