miód pszczeli,
naturalny produkt spoż. o charakterystycznym słodkim smaku, swoistej barwie i aromacie (rzadziej bezwonny), wytwarzany przez robotnice pszczoły miodnej (jako zapas pokarmowy w komórkach plastra pszczelego) z nektaru roślin bądź spadzi lub obu tych surowców;
miód pszczeli
Encyklopedia PWN
ulegają one przemianom pod wpływem enzymów pochodzących z gruczołów ślinowych pszczół oraz nektaru roślin; konsystencja miodu pszczelego zmienia się od wodnistej (tzw. nakrop) do gęstej (tzw. patoka); przechowywany może przekształcić się w twardą, krystal. masę (tzw. krupiec); dojrzały miód pszczeli kwiatowy zawiera średnio: ok. 18% wody (może się wahać w granicach od 11,2 do 21%), ok. 74% (od 55,2 do 83,4%) cukrów inwertowanych (glukozy i fruktozy), 1,5% sacharozy (od 0 do 12,6%), ok. 4,8% dekstryn i substancji niecukrowych (od 0,1 do 15%) oraz niewielkie ilości soli miner., kwasów org., enzymów, barwników, olejków eterycznych, witamin i związków białkowych; w Polsce rozróżnia się 3 odmiany miodu pszczelego uznawane w obrocie handl.: nektarowy, spadziowy, nektarowo-spadziowy; wśród miodów nektarowych rozróżnia się miody wielokwiatowe i jednoodmianowe (akacjowy, gryczany, koniczynowy, lipowy, rzepakowy, wrzosowy). Miód pszczeli jest spożywany gł. w postaci naturalnej, także przerabiany na miody pitne oraz stosowany w przemyśle piekarniczym, farm., kosmetycznym i cukierniczym; jest pokarmem dietetycznym, łatwo przyswajalnym, o dużej wartości energ. (1340–1380 kJ, tj. 320–330 kcal na 100 g), zalecanym zwłaszcza dzieciom, rekonwalescentom, po dużym wysiłku, także po przedawkowaniu kawy, herbaty lub nikotyny; produkcja miodu w Polsce wynosi obecnie ok. 10 tys. t rocznie (dawniej nawet 26 tys. t rocznie).
