menhir
archeol. obiekt megalityczny stanowiący jednolity blok kamienny, surowy lub z grubsza obrobiony, ustawiany pionowo w ziemi;
[bretońskie men ‘kamień’, hir ‘długi’],
menhir
Encyklopedia PWN
niektóre osiągały gigantyczne rozmiary (największa dł. ponad 20 m, waga ok. 300 t); występują pojedynczo, ustawione w szereg (alignement) lub w formie kręgów kamiennych; pochodzą gł. z neolitu (od IV tysiącl. p.n.e.) i wczesnej epoki brązu; najliczniej występują w Europie, znane są także w Afryce, Azji, obu Amerykach; najprawdopodobniej pełniły funkcje kultowe.
