medalierstwo
 
Encyklopedia PWN
medalierstwo,
szt. plast. dziedzina twórczości artyst. związana z wyrobem medali.
medalierstwo było znane w staroż. Grecji i Rzymie, gdzie wyrabiano okazałe monety pamiątkowe, wyłączone z obiegu pieniężnego i dawane jako nagrody i upominki. Rozkwit medalierstwa nastąpił w okresie renesansu we Włoszech (Florencja, Rzym i Wenecja; gł. twórcy — A. Pisanello oraz Matteo de Pasti, L. Leoni i B. Cellini), skąd rozpowszechniło się w Niemczech (H. Schwarz, H. i A. Daucherowie, P. Flötner, P. Vischer mł., A. Dürer) i całej Europie (w Polsce m.in. G.M. Padovano). W XVII w. ważnymi ośr. medalierstwa były: Holandia (medale o wypukłym reliefie, wykonywane techniką trybowania), a zwłaszcza Francja, gdzie udoskonalono technikę bicia stemplem.W Polsce najważniejszą rangę osiągnęło w XVII w. medalierstwo gdańskie (S. Ammon, S. Dadler). Medalierstwo rozpowszechniło się szczególnie w okresie klasycyzmu — gł. ośr.: Londyn, Berlin i Paryż (P. J. David d’Angers); w Polsce na dworze Stanisława Augusta Poniatowskiego medale wykonywał m.in. J. Regulski. W poł. XIX w. medalierstwo uległo eklektyzmowi, nowe poszukiwania zwłaszcza w okresie secesji. W sztuce współcz. medalierstwo jest uprawiane przez wielu artystów. W Polsce w 2. poł. XIX i w XX w. medale tworzyli m.in.: R. Lewandowski, A. Madeyski, K. Laszczka, J. Raszka, J. Wyskocki, S. Sikora, Z. Demkowska, J. Jarnuszkiewicz, B. Chromy, E. Gorol; 1965 powstało we Wrocławiu Muzeum Sztuki Medalierskiej.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia