łucznictwo,
dyscyplina sportowa polegająca na strzelaniu z łuku do celu;
łucznictwo
Encyklopedia PWN
rozróżnia się: łucznictwo tarczowe, łucznictwo polowe (strzelanie do sylwetek zwierząt) i strzelanie na odległość; dawniej rozgrywano także konkursy polegające na wbijaniu strzał na głębokość do tarcz. Najpopularniejszą odmianą jest łucznictwo tarczowe; strzela się strzałami drewnianymi lub metalowymi do tarcz o średnicy 1,22 m, oddalonych o 90, 70, 50 i 30 m (mężczyźni) lub 70, 60, 50 i 30 m (kobiety); dawniej o zwycięstwie decydowała suma punktów uzyskanych w każdym ze strzelań na poszczególnych dystansach; na zawodach międzynarodowych strzelało się 2-krotnie na każdym dystansie (tzw. podwójna runda FITA — Fédération Internationale de Tir à l’Arc); 1992 wprowadzono zmiany regulaminu w celu uatrakcyjnienia zawodów, po rozegraniu rundy eliminacyjnej (pojedyncza runda FITA) pozostaje 16 najlepszych zespołów lub 32 najlepszych łuczników (rozstawionych wg ilości punktów uzyskanych w eliminacjach), którzy rozgrywają między sobą bezpośrednie pojedynki systemem pucharowym (przegrywający odpada) aż do wyłonienia zwycięzcy. Łucznictwo sportowe powstało w Wielkiej Brytanii na przeł. XVIII i XIX w., 1844 rozegrano pierwsze zawody o mistrzostwo Anglii; 1900 rozegrano zawody łucznicze na igrzyskach olimpijskich (na stałe w programie igrzysk od 1972); od 1931 są rozgrywane mistrzostwa świata; od 1968 mistrzostwa Europy. W Polsce łucznictwo sportowe zaczęło rozwijać się na pocz. XX w. (główni propagatorzy M. Fularski i A. Zarychta); 1925 rozegrano zawody o tytuł Wyborowego Łucznika Polski; 1927 powstał Polski Związek Łuczniczy; od 1949 są rozgrywane mistrzostwa Polski; mistrzami świata byli m.in. M. Sawicki (1931), J. Kurkowska-Spychajowa (1931–47), K. Wiśniowska (1955), M. Cugowska-Mączyńska (1967), wicemistrzynią olimpijską — I. Szydłowska (1972). Organizacją i rozwojem łucznictwa na świecie zajmuje się Międzynarodowa Federacja Łucznicza (FITA, zał. 1931).
