listy powszechne
 
Encyklopedia PWN
listy powszechne, listy katolickie,
grupa 7 listów w Nowym Testamencie: Jakuba, 1 i 2 Piotra, 1, 2 i 3 Jana oraz Judy;
nazwa „powszechne” [gr. katholikos], nadawana tym listom od starożytności, pochodzi bądź stąd, że są adresowane do ogółu wiernych (a nie pojedynczych gmin), bądź stąd, że przyjął je do kanonu Kościół powszechny (katolicki). List Jakuba ma formę homilii, m.in. na temat powiązania wiary z uczynkami; odzwierciedla poglądy judeochrześcijańskie; przypisywany Jakubowi bratu Pańskiemu (data urodzenia nieznana, zmarł 62 r.), mógł jednak powstać pod koniec I w. (pseudonimia). 1 List Piotra w formie homilii chrzcielnej wzywa prześladowanych z Azji Mniejszej do postępowania po chrześcijańsku w obliczu perspektywy sądu i zbawienia; zredagowany prawdopodobnie pod koniec I w. bądź wcześniej, przez sekretarza Piotra; 2 List Piotra o tematyce głównie eschatologicznej, naśladuje List Judy i powstał dopiero w połowie II w. 1 List Jana rozważa tematy Boga jako miłości, Jezusa jako Syna Bożego i człowieka, miłości braterskiej, zagrożenia ze strony „świata”; powstał pod koniec I w., zapewne tego samego autora, co Ewangelia Jana; 2 i 3 List Jana, bardzo krótkie, dotyczą sporów gmin chrześcijańskich z przeciwnikami; powstały pod koniec I w., ich autor nazywa siebie Prezbiterem. List Judy w języku apokaliptycznym ostrzega przed grzechem; Juda brat Pański nie był zapewne autorem, a list powstał w końcu I w.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia