lendzielska kultura
 
Encyklopedia PWN
lendzielska kultura,
archeol. kultura neolitu, mająca także ewidentne cechy kultury eneolitycznej (eneolit), ważna kultura Wielkiej Niz. Węgierskiej na zachód od Dunaju, rozwijająca się w IV tysiącleciu p.n.e.;
nazwa od stanowiska Lengyel k. Kaposváru na Węgrzech; wyróżnia się kilka faz rozwojowych oraz liczne grupy lokalne; podstawa gospodarki — uprawa ziemi i chów zwierząt; w późniejszych fazach pojawiły się wyroby z miedzi produkowane przez ludność kultury lendzielskiej lub importowane; rozległe osady, niekiedy obronne, z długimi domostwami prostokątnymi lub trapezowatymi o konstrukcji słupowej, później również małe domy słupowe prostokątne lub kwadratowe oraz półziemianki; różnorodność form ceramiki malowanej (m.in. pucharki na pustej nóżce, amforki gruszkowate, naczynia baniaste z rozchyloną szyjką, misy półkoliste i profilowane), później zdobionej m.in. motywami plast. guzów; zmarli chowani w pozycji skurczonej w grobach jamowych płaskich na dużych cmentarzyskach lub w obrębie osad, wyposażeni w naczynia, narzędzia kam., ozdoby, wyroby z kości, rogu, muszli i miedzi. W Polsce występowało kilka grup lokalnych o cechach typowych dla kultury lendzielskiej oraz z cechami kultury polgarskiej zaliczanych do jednego kręgu lendzielsko-polgarskiego.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia