kryzys walutowy

kryzys walutowy,

gwałtowne zmniejszenie siły nabywczej waluty krajowej na rynku międzynarodowym spowodowane deprecjacją płynnego kursu walutowego lub dewaluacją stałego kursu walutowego.

Przyczyną pierwotną kryzysu walutowego jest występowanie deficytów na rachunku obrotów bieżących (bilansu handlowego). Są one równoważone przez nadwyżki na rachunku obrotów kapitałowych. Gdy deficyt na rachunku obrotów bieżących osiąga niebezpieczny poziom (doświadczenie historyczne pokazuje, że jest to 8% PKB), z danego kraju odpływa kapitał spekulacyjny. Przywrócenie równowagi jest możliwe albo przez deprecjację kursu walutowego — importowane towary stają się wtedy droższe i import spada, zaś towary eksportowane stają się tańsze dla nabywców zagranicznych i eksport rośnie; albo przez podwyższenie stopy procentowej, co spowoduje większą opłacalność aktywów nominowanych w walucie krajowej i napływ kapitału spekulacyjnego. W latach 90. XX w. kryzysy walutowe dotknęły wiele krajów, mimo iż prowadziły one ostrożną politykę gospodarczą. Było to spowodowane regionalnym myśleniem inwestorów spekulacyjnych — np. 1994 wystąpił kryzys w Meksyku, a inwestorzy wycofywali kapitały z Ameryki Łacińskiej. W 1997 kryzys zapoczątkowany w Tajlandii dotknął większość krajów Azji Płd.-Wschodniej. Kryzys walutowy lat 90. stały się pretekstem do krytykowania procesów globalizacji gospodarki, opartych m.in. na swobodzie przepływu kapitału.