krążenie pozaustrojowe

krążenie pozaustrojowe,

procedura med. polegająca na podłączeniu zewn. urządzenia do układu krążenia w celu zastąpienia czynności narządowych.

Stosowane w celu zastąpienia czynności serca i płuc podczas operacji chirurgicznych na otwartym sercu (sztuczne płucoserce), zastępowania i wspomagania nerek w czynności oczyszczania krwi z produktów ubocznych przemiany metabolicznej i substancji toksycznych wprowadzonych do organizmu świadomie lub w następstwie nieszczęśliwego wypadku (nerka sztuczna), rzadziej w celu wspomagania niektórych funkcji wydalniczych wątroby (sztuczna wątroba), a także zastępowania lub mech. wspomagania niewydolnego serca (sztuczne serce zewn.), i in. K.p. jest zabiegiem, który może być okresowo powtarzany; przepływ krwi w urządzeniach zewn. jest wymuszany (lub wspomagany) za pomocą pomp; do podstawowych rygorów k.p. należą: najwyższa sterylność urządzeń i zabiegu oraz stosowanie środków zapobiegających mech. uszkodzeniom krwinek i zaburzeniom krzepliwości krwi. Początkowo termin „krążenie pozaustrojowe” odnosił się tylko do stosowania sztucznego płucoserca (po raz pierwszy 1955 w USA, podczas operacji na otwartym sercu).