koniczyna, Trifolium,
rodzaj z rodziny bobowatych (motylkowatych);
koniczyna
Encyklopedia PWN
ok. 300 gat. roślin zielnych trwałych (rzadziej jednorocznych), rozpowszechnionych gł. w strefie klimatu umiarkowanego wilgotnego Europy, Azji i Ameryki Północnej; system korzeniowy dobrze rozwinięty (na korzeniach bakterie brodawkowe); liście przeważnie trójdzielne; kwiatostanem jest główka, owocem — strąk o jednym lub kilku drobnych nasionach; cenne rośliny pastewne (siano, zielonki), miododajne, poprawiające żyzność gleby; w Polsce rośnie dziko ok. 20 gat. (gł. łąki naturalne); uprawianych jest 6 gat.: koniczyna łąkowa (koniczyna czerwona), T. pratense, czerwono kwitnąca, wysokość do 0,6 m, stosowana na łąki oraz w uprawie polowej, różni się od dzikiej bujniejszym ulistnieniem i wysokością; koniczyna biała (koniczyna rozesłana), T. repens, wysokość do 0,4 m, o rozłogach i płożących się pędach, powszechnie stosowana na pastwiska, świetnie znosi udeptywanie; koniczyna białoróżowa (koniczyna szwedzka), T. hybridum, wysokość do 0,5 m, w uprawie polowej do 0,8 m, najczęściej wysiewana z trawami; gat. jednoroczne: koniczyna krwistoczerwona (inkarnatka), T. incarnatum, wysokość do 0,7 m, omszona, kwiatostan — walcowata główka; koniczyna perska, T. resupinatum, wysokość do 0,7 m, kwiatostan — mała główka, kwiaty różowofioletowe, wrażliwa na warunki pogodowe, uprawiana rzadziej.
