kardiochirurgia
dział chirurgii zajmujący się operacyjnym leczeniem wad wrodzonych i nabytych serca oraz zranień serca.
[gr. kardía ‘serce’, cheirurgía ‘rękodzielnictwo’],
kardiochirurgia
Encyklopedia PWN
Rozwój kardiochirirgii datuje się od 1896, kiedy to chirurg niem. L. Rehn po raz pierwszy w historii medycyny zszył ranę serca u człowieka. Postęp w dziedzinie fizjologii i biochemii (zastosowanie hipotermii i krążenia pozaustrojowego) pozwolił na dokonywanie operacji naprawczych prawie wszystkich wad wrodzonych serca i wielkich naczyń; w wyniku operacji wad serca chorzy w większości przypadków odzyskują zdolność do pracy i możliwość normalnego życia. W ratowaniu życia chorych z nieodwracalnymi zmianami patol. serca (gł. zwyrodnieniowymi) momentem zwrotnym było dokonane 3 XII 1967 przez Ch. Barnarda przeszczepienie serca pobranego ze zwłok natychmiast po zgonie; zabiegi takie następnie wielokrotnie powtarzano w różnych klinikach, m.in. w Polsce (Z. Religa); przeszczepianie serca u człowieka stwarza jednak wiele nie rozwiązanych dotychczas trudności natury immunologicznej, klinicznej, etycznej i prawnej. Od początku kardiochirurdzy interesowali się możliwością stosowania urządzeń mech. wspomagania serca; na pocz. lat 80. XX w. wielokrotnie wszczepiano pneumatyczne sztuczne serca, oprac. przez R. Jarvika; występujące licznie powikłania zakrzepowo-zatorowe spowodowały rezygnację z tej metody. Obecnie jest wiele urządzeń mech. wspomagania krążenia, które służą do ratowania życia w przypadkach skrajnie nasilonej niewydolności serca; niektóre z nich są urządzeniami całkowicie implantowalnymi, co pozwala chorym na prowadzenie normalnego życia, i coraz częściej traktuje się je jako alternatywę dla transplantacji serca.
